Οι κλέφτες ήταν η μόνιμη πηγή αταξίας και ανησυχίας στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Ήταν οργανωμένοι σε μεγάλες συμμορίες οι οποίες σκορπούσαν τρόμο στους χωρικούς.
Οι γνωστότεροι κλέφτες εκείνης της εποχής ήταν ο Κατσαντώνης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Αθανάσιος Διάκος και ο Ζαχαρίας. Οι συνθήκες διαβίωσης των κλεφτών ήταν αρκετά δύσκολες. Αυτό συνέβαινε γιατί αναγκάζονταν να μετακινούνται συχνά και να βρίσκονται διαρκώς σε επιφυλακή. Η πολεμική τους τακτική ήταν πολύ σωστή, λόγω της πολλής και σκληρής τους εξάσκησης. Στη συνέχεια, οι κλέφτες βοηθούσαν αρκετά στις εξεγέρσεις, οι οποίες κατάληξαν στην επανάσταση του 1821