Γυμνάσιο Νέας Αλικαρνασσού

Οι ΒΙΒΛΙΟΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ ΣΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ…

…ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΦΤΑΣΕ Ο ΙΟΥΝΙΟΣ ΚΑΙ… Η ΛΗΞΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2024-2025

ΙΟΥΝΙΟΣ: Πρόκειται για τον έκτο μήνα του έτους, που ήταν αφιερωμένος από τους Ρωμαίους στη θεά «Juno» (ένα από τα πολλά ονόματα της Ήρας), σύζυγο του «Jupiter» (Δίας), η οποία ήταν προστάτιδα του οίκου και του γάμου. Κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα (που αντιστοιχούσε στον τέταρτο του ρωμαϊκού ημερολογίου), τιμούσαν την Ήρα με τελετές.

Σύμφωνα, όμως, με μία άλλη εκδοχή, έλαβε το όνομά του από τον Λεύκιο Ιούνιο Βρούτο, ο οποίος ανέτρεψε τον βασιλιά Ταρκύνιο τον Υπερήφανο το 510 π.Χ. και εγκαθίδρυσε το θεσμό της Υπατείας, θεμελιώνοντας με αυτό τον τρόπο τη Δημοκρατία και έγινε έτσι ο πρώτος Ύπατος της Ρώμης.

Στην αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα, ονομαζόταν «Σκιροφοριών» (>σκίρον= λευκό αλεξήλιο) και τιμούσαν τη θεά Αθηνά, προκειμένου να προστατεύσει τους αγρούς από τον καυτερό ήλιο του καλοκαιριού.

Σε διαφορετικές περιοχές της Ελλάδος ο Ιούνιος έχει την δική του ξεχωριστή ονομασία. Στα Γρεβενά αναφέρεται ως Κερασάρης και στον Πόντο Κερασινός επειδή ωριμάζουν τα κεράσια, ενώ λόγω του «ερινασμού» ή «ορνιασμού» (τεχνητή γονιμοποίηση με ορνούς ή καρπούς άγριας συκιάς) των ήμερων σύκων ονομάζεται Ορνιαστής στην Άνδρο, Ρινιστής στην Πάρο και Απαρνιαστής σε διάφορα άλλα μέρη. Είναι όμως κυρίως γνωστός ως Θεριστής: «αρχές του Θεριστή, του δρεπανιού μας η γιορτή» αφού συνδέεται άμεσα με την ωρίμανση και τον θερισμό των δημητριακών. Το θέρισμα γίνεται με το δρεπάνι αρχίζοντας από το μέρος που έχει λυγίσει τα στάχυα ο αέρας.

Μεταξύ των εθίμων του θερισμού αυτά που σχετίζονται με τα τελευταία στάχυα έχουν πολλά κοινά στοιχεία με άλλους ινδοευρωπαϊκούς λαούς. Σε μερικά μέρη άφηναν αθέριστα τα τελευταία στάχυα, ενώ σε άλλα έπλεκαν μια δέσμη, σε σχήμα σταυρού, που την έλεγαν χτένι, ψαθί ή σταυρό, και την τοποθετούσαν στο εικονοστάσι του σπιτιού. Την εποχή της σποράς τα έτριβαν κι ανακάτευαν τους κόκκους τους με το καινούργια σπόρο. Το αθέριστο κομμάτι ήταν τα γένια του νοικοκύρη, «αφήνω του ζευγολάτη τα γένια» έλεγαν, ενώ σε άλλες περιοχές ονομάζονταν «τα γένια του Θεού». Στο τρίτο δεκαήμερο του Ιουνίου συμβαίνει το θερινό ηλιοστάσιο ή η θερινή τροπή του Ήλιου, με τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου για το Βόρειο Ημισφαίριο, που πρακτικά σημαίνει την έναρξη του καλοκαιριού., το επονομαζόμενο «λιοτρόπι» από τον λαό μας, εξ ου και η ονομασία του Ιουνίου ως «Λιοτρόπης».

ΜΕΓΑΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ:

• ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ (πενήντα μέρες μετά το Πάσχα),η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους, που συνέβη την πεντηκοστή ημέρα από την Ανάσταση του Ιησού Χριστού.
• ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (επομένη της Πεντηκοστής)του τρίτου προσώπου της Αγίας Τριάδας(Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα).
•  ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑ (11 Ιουνίου) τιμάται από τους αγρότες για να μην πέσει χαλάζι.
•  ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ (12 Ιουνίου) πιστεύεται ότι «ρουφά» τα στάχυα ,όποιου αγρότη δεν τον τιμήσει.
•  ΠΡΟΦΗΤΗ ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ(14 Ιουνίου) που προφυλάσσει από τη λύσσα.
•  ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (την πρώτη Κυριακή μετά την Πεντηκοστή).
•  ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ(Στις 24 Ιουνίου)«Τ' Αϊ-Γιαννιού του Λαμπαδάρη», εξ ου και το όνομα που δίνεται στον Ιούνιο «Αϊ-γιαννίτης» ή «Αγιογιαννίτης». Η γιορτή του είναι ταυτισμένη με δύο κύκλους εθίμων: με τον Κλήδονα αλλά και με τις φωτιές που ανάβονται την παραμονή της εορτής (Το έθιμο με τις φωτιές τ' Αϊ-Γιάννη στις 23 Ιουνίου) απ' όπου προέρχονται και οι προσωνυμίες «Φανιστής» και «Ριζικάρης», «Ριγανάς» επειδή εκείνη την ημέρα μάζευαν ρίγανη,αλλά και «Τζιτζικάρης» λόγω της δυναμικής παρουσίας των τζιτζικιών.

 Αν και τα έθιμα αυτά της υπαίθρου, που τα κρατούσε ζωντανά στην πόλη η «γειτονιά», σιγά-σιγά λησμονιούνται, οι παλαιότεροι δεν μπορούν να ξεχάσουν τις παιδικές αναμνήσεις και τα πηδήματα πάνω από τις φωτιές τ' Αϊ-Γιάννη. Αναμνήσεις που αναβιώνουν κάθε φορά που ακούγονται τραγούδια όπως εκείνο του Λευτέρη Παπαδόπουλου για 'κείνο το Σάββατο κι απόβραδο στην Αριστοτέλους που «φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους/ τ' Αϊ-Γιάννη θα 'τανε θαρρώ'.» Ή εκείνο το άλλο του Μάνου Ελευθερίου: «Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές,/ του Άη Γιάννη/ Αχ πόσα τέτοια ξέρεις και μού λες/ που 'χουν πεθάνει;» 

Η αναβίωση του εθίμου του «Κλήδονα». Πρόκειται για ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα και του οποίου η πρώτη γραπτή περιγραφή ανέρχεται στους βυζαντινούς χρόνους. Ο «Κλήδονας» είναι μια λαϊκή μαντική διαδικασία, από τις πιο τελετουργικές όλων των παραδόσεων του τόπου μας, σύμφωνα με τον οποίο αποκαλύπτεται στις άγαμες κοπέλες η ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου. Η ίδια η λέξη υπάρχει από την εποχή του Ομήρου, «κλήδων» ονομαζόταν ο προγνωστικός ήχος, και κατ' επέκταση το άκουσμα σιωνισμού ή προφητείας, ο συνδυασμός τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων ή πράξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής, στον οποίο αποδιδόταν προφητική σημασία. Την παραμονή του Αη-Γιαννιού, οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού, όπου αναθέτουν σε κάποιο μέλος της συντροφιάς, συνήθως σε μια «Μαρία» (στη Θράκη ο ρόλος αυτός δίνεται στην ονομαζόμενη «Καλλινίτσα»), της οποίας και οι δύο γονείς είναι εν ζωή, να φέρει από το πηγάδι ή την πηγή το «αμίλητο νερό». Η ονομασία αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η εν λόγω κοπέλα και η συνοδεία της πρέπει να ολοκληρώσουν την αποστολή αυτή, τηρώντας απόλυτη σιωπή. Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό αδειάζεται σε πήλινο -ως επί το πλείστον- δοχείο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα αντικείμενο, το λεγόμενο ριζικάρι. Συνήθως, πρόκειται για κάποιο προσωπικό αντικείμενο, συχνά μάλιστα πολύτιμο. Στη συνέχεια, το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα «κλειδώνεται» και τοποθετείται σε ανοιχτό χώρο. «Κλειδώνουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού τη χάρη, κι όποια 'χει καλό ριζικό να δώσει να τον πάρει». Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων, για να «ξαστριστεί». Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους. Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρα τους το μελλοντικό τους σύζυγο. Την παραμονή της γιορτής των γενεθλίων του Αγίου Ιωάννη, εκτός από την τέλεση του κλήδονα, οι κάτοικοι του χωριού ανάβουν φωτιές, τις λεγόμενες «μπουμπούνες». Μια μεγάλη φωτιά στήνεται στην πλατεία του χωριού ή σ' ένα μέρος ανοιχτό, ώστε να φαίνεται από παντού. Άλλες μικρότερες φωτιές ανάβουν σε όλους τους μαχαλάδες προσπαθώντας ο κάθε ένας να ανάψει την μεγαλύτερη φωτιά, πάνω από τις οποίες πηδάνε όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Έλεγαν ότι αν πηδούσαν 3 φορές θα έφευγαν οι ψύλλοι και οι κοριοί. Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, αλλά πριν βγει ο ήλιος - ώστε να μην εξουδετερωθεί η μαγική επιρροή των άστρων-, η υδροφόρος νεαρή της προηγουμένης φέρνει μέσα στο σπίτι το αγγείο. Το μεσημέρι, ή το απόγευμα, συναθροίζονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες. Αυτήν τη φορά όμως στην ομήγυρη μπορούν να συμμετέχουν και παντρεμένες γυναίκες, συγγενείς και γείτονες και των δύο φύλων, καλεσμένοι για να παίξουν το ρόλο μαρτύρων της μαντικής διαδικασίας. Καθισμένη στο κέντρο της συντροφιάς, η «Μαρία» ανοίγει τον κλήδονα. «Ανοίγουμε τον κλήδονα με τ' Αγιαννιού την χάρη, και όποια έχει καλό ριζικό σήμερα ναν το πάρει». Και ανασύρει ένα-ένα από το αγγείο τα αντικείμενα, που αντιστοιχούν στο «ριζικό» κάθε κοπέλας, απαγγέλλοντας ταυτόχρονα δίστιχα, είτε όπως τα θυμάται, είτε από συλλογή τραγουδιών ή ακόμη από ημεροδείκτες. Το δίστιχο που αντιστοιχεί στο αντικείμενο της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνύει το μέλλον της και σχολιάζεται από τους υπόλοιπους, που προτείνουν τη δική τους ερμηνεία σε σχέση με την ενδιαφερόμενη. Προς το σούρουπο, όταν τελειώσει η μαντική διαδικασία, η κάθε κοπέλα γεμίζει το στόμα της με μια γουλιά αμίλητο νερό και στέκεται μπροστά σε ανοιχτό παράθυρο, έως ότου ακούσει το πρώτο ανδρικό όνομα. Λυτό πιστεύεται ότι θα είναι και το όνομα του άνδρα που θα παντρευτεί. Μετά το τέλος όλης αυτής της διαδικασίας στήνεται μεγάλο γλέντι στο οποίο συμμετέχει όλο το χωριό.

• ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ (29 Ιουνίου)
• 12 ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ (30 Ιουνίου)

Παροιμίες για τον Ιούνιο:

• Από την αρχή του θεριστή, του δρεπανιού μας η γιορτή.
• Από το θέρος ως τις ελιές, δεν απολείπουν οι δουλειές.
• Γενάρη πίνουν το κρασί, το Θεριστή το ξίδι.
• Θέρος, τρύγος, πόλεμος ....και στο αλώνισμα χαρές!
• Θέρος, τρύγος, πόλεμος, στασιό δεν έχουν.
• Θέρος, τρύγος, πόλεμος, αποσταμό δεν έχουν.
• Μάρτης έβρεχε, θεριστής εχαίρονταν.
• Μάρτης έβρεχε, θεριστής τραγούδαγε.
• Μη σε γελάσει ο βάτραχος και το χελιδονάκι, αν δε λαλήσει ο τζίτζικας, δεν είν' καλοκαιράκι.
• Πρωτόλη (Ιούνιε), Δευτερόλη (Ιούλιε) μου, φτωχολογιάς ελπίδα.
• Το τραγούδι του Θεριστή, η χαρά του Αλωνιστή.
• Τον Ιούνιο αφήνουν το δρεπάνι και σπέρνουν το ρεπάνι.
• Καλώς τόνε το θεριστή , όπου μας εγλιτώνει, και με τα στάρια τα πολλά το σπιτι μας φορτώνει.
• Θεριστής με το δρεπάνι, τον καιρό του δεν τον χάνει.

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΟΜΩΣ…ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ!!! οι ρυθμοί ζωής χαλαρώνουν, οι στιγμές γεμίζουν φως και ο καλύτερος φίλος γίνεται και πάλι το βιβλίο -είτε είσαι στην παραλία, στην αυλή ,σε ένα καφέ της πόλης ή απλώς κάτω από τη σκιά ενός δέντρου. ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ πιστοί στο μηνιαίο ραντεβού τους σας προτείνουν βιβλία με σελίδες γεμάτες συγκίνηση και φαντασία, συναρπαστικά μυθιστορήματα και συγκινητικές τρυφερές ιστορίες…

1. «ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΤΟΜ ΣΟΓΙΕΡ» Μαρκ Τουέιν

Ο Τομ Σόγιερ, ένα ατίθασο αγόρι, ζει με τη θεία του Πόλλυ στην φανταστική πόλη Σαιντ Πίτερσμπουργκ. Μαζί με τον φίλο του Χακ Φιν, ο Τομ σκαρώνει διάφορες περιπέτειες, με πειρατές, Ινδιάνους, εξερευνητές και ληστές. Στη διάρκεια αυτών των περιπετειών, ο Τομ δείχνει και την γενναιότητα και την ευθύνη του, υπερασπίζεται το δίκαιο και σώζει τους φίλους του.

2. « ΤΑ ΨΑΘΙΝΑ ΚΑΠΕΛΑ» Μαργαρίτας Λυμπεράκη

Ο κύριος χώρος δράσης των Ψάθινων καπέλων είναι η Κηφισιά και τα περίχωρά της. Η έφηβη Κατερίνα, ως πρωτοπρόσωπη αφηγήτρια, παρουσιάζει σε τρία καλοκαίρια τις διαδρομές της καθημερινότητας, μαζί και των άλλων δύο, κατά δύο και τέσσερα χρόνια αντίστοιχα μεγαλύτερων αδελφών της, της Ινφάντα και της Μαρίας, και συγκεκριμένα τις σκέψεις τους και τα όνειρά τους. Μέσα από τις διάφορες σχέσεις, η αφηγήτρια αλλά και οι αδελφές της μεγαλώνοντας περνάνε από ένα είδος αυτογνωσίας και μύησης από την εφηβική ηλικία στην πρώτη νεότητα.

3. «ΤΟ ΚΑΠΛΑΝΙ ΤΗΣ ΒΙΤΡΙΝΑΣ» Άλκη Ζέη

Το καπλάνι της βιτρίνας είναι αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της Άλκη Ζέη. Κεντρικές ηρωίδες είναι η Μυρτώ και η Μέλια, που μεγαλώνουν στη Σάμο το 1936. Το καπλάνι, μια βαλσαμωμένη τίγρη που βρίσκεται μέσα στη βιτρίνα του σαλονιού τους, αποτελεί το αντικείμενο των μαγικών ιστοριών που τους διηγείται ο ξάδερφός τους, ο Νίκος, φοιτητής στην Αθήνα.

4. «Η ΠΛΕΞΟΎΔΑ» – Λετίσια Κολομπάνι

Η Μαρία, μια νεαρή γυναίκα που επιστρέφει στο πατρικό της μετά από χρόνια, ανακαλύπτει ένα παλιό ημερολόγιο κρυμμένο στο υπόγειο. Οι σελίδες του γεμάτες κρυφές ομολογίες και ερωτικές αναμνήσεις την οδηγούν σε ένα παλιό ερωτικό τρίγωνο, όπου οι γραμμές μεταξύ αλήθειας και ψέματος είναι θολές. Καθώς ξετυλίγει τα μυστικά της οικογένειάς της, η ίδια αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τις δικές της επιλογές. Η Κολομπάνι γράφει με νοσταλγία και δραματική ένταση, σε μια αφήγηση που θυμίζει κλασικά λογοτεχνικά μυστήρια.

5. «Ο ΨΕΥΤΗΣ ΠΑΠΠΟΥΣ» – Άλκη Ζέη

Ο μικρός Νικόλας λατρεύει τις ιστορίες του παππού του, ιδιαίτερα εκείνες για ταξίδια σε μακρινές χώρες, κρυμμένα θησαυρούς και ηρωικές μάχες. Αλλά όταν ένας γείτονας τον κατηγορεί ότι ο παππούς του «λέει ψέματα», ο Νικόλας αρχίζει να αμφιβάλλει. Σε ένα ταξίδι γεμάτο χιούμορ και συγκίνηση, η Άλκη Ζέη εξερευνά τη σχέση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, και το πώς οι ιστορίες που ακούμε ως παιδιά διαμορφώνουν το ποιοι είμαστε.

6. «ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ» – Lidia Brankovic

Σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο στα Βαλκάνια, η Άννα φτάνει για να ξεχάσει μια καταστροφική σχέση. Αλλά το ξενοδοχείο δεν είναι συνηθισμένο: κάθε επισκέπτης αναγκάζεται να μείνει στο δωμάτιο που αντιστοιχεί στο δυνατότερο συναίσθημά του – από τον Θυμό έως τη Λύπη. Καθώς η Άννα περιπλανιέται στους διαδρόμους, συναντά ανθρώπους που κρύβουν βαθιά μυστικά, και σιγά-σιγά ανακαλύπτει ότι για να φύγει, πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει τον εαυτό της. Μια ψυχολογική αναζήτηση με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού.

7. «ΡΙΖΙΜΙΟ» – Άννα Γαλανού

Μετά το θάνατο της μητέρας της, η Ελένη επιστρέφει στο χωριό της Κρήτης, όπου μια σειρά από παλιές επιστολές και ένα μυστηριώδες μενταγιόν την οδηγούν σε μια αναζήτηση για την πραγματική ταυτότητα της οικογένειάς της. Αναμετρήσεις με τοπικές παραδόσεις, μυστικές αγάπες και έναν πόλεμο που χώρισε για πάντα ανθρώπους αγαπημένους συνθέτουν ένα δυναμικό ιστορικό μυθιστόρημα. Η Γαλανού γράφει με ζεστή προσωπική χροιά, θυμίζοντας ότι μερικές φορές, οι ρίζες μας κρατούν πιο δυνατά από ό,τι νομίζουμε.

8. «ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ» – Ιζαμπέλ Αλιέντε

Η Κλάρα, μια μυστηριώδη γυναίκα με δώρα προφητείας, είναι ο κεντρικός άξονας μιας οικογενειακής σάγκας που εκτείνεται σε τρεις γενιές. Από τη Χιλή του 19ου αιώνα έως τις πολιτικές αναταραχές του 20ού, οι γυναίκες αυτής της οικογένειας αντιμετωπίζουν έρωτες, πολέμους και καταραμένα οικογενειακά μυστικά. Η Αλιέντε συνδυάζει μαγικό ρεαλισμό και ιστορική φιction, δημιουργώντας ένα έπος όπου το πεπρωμένο και η ελεύθερη βούληση συγκρούονται.

9. «ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ» – Victoria Hislop

Η Άλεξ, μια Βρετανίδα τουριστρια, επισκέπτεται τη Σπίναλογκα, το πρώην νησί-αποικία λεπρών της Κρήτης. Εκεί, γνωρίζει μια ηλικιωμένη γυναίκα, τη Μαρία, που της αποκαλύπτει την εποποιία της οικογένειάς της κατά τη διάρκεια της κατοχής. Η Hislop πλέκει ιστορικό δράμα και ρομαντική αναζήτηση, σε μια ιστορία που θυμίζει ότι η αληθινή ανδρεία είναι συχνά αόρατη.

10. «Η ΕΠΙΛΟΓΗ» – Kiera Cass

Σε ένα μέλλον όπου η κοινωνία χωρίζεται σε κάστες, η America Singer δεν θέλει να πάρει μέρος στον διαγωνισμό για την καρδιά του πρίγκιπα. Αλλά όταν ανακαλύπτει ότι ο ίδιος ο πρίγκιπας κρύβει δικά του μυστικά, η ζωή της γυρίζει ανάποδα. Μια δυστοπική ρομαντική ιστορία που θυμίζει The Hunger Games με στοιχεία βασιλικών ρομάντζ, γεμάτη δράση, συναισθήματα και δίλημμα: Αγάπη ή υποχρέωση;

ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ… ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΕΛΠΙΔΑ, ΓΕΛΙΟ, ΖΩΗ, ΧΑΡA ...

συνεχίστε να ονειρεύεστε, να στοχοθετείτε ,να χαμογελάτε, γιατί:

« ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΝΕTE ,ΖΩΓΡΑΦΙΖΕTE ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ…»